Logopedia to nauka, która zajmuje się mową, a przede wszystkim wszelkimi zaburzeniami z nią związanymi. Wady wymowy mogą dotyczyć osób w każdym wieku, ale najczęściej doskwierają dzieciom. Logopedia w ostatnim czasie szybko się rozwija. Powstaje coraz więcej specjalizacji. Najczęściej rodzic staje przed wyborem udania się z dzieckiem albo do logopedy, albo do neurologopedy. Którego specjalistę zatem wybrać?

Kim jest logopeda?

Logopeda to specjalista zajmujący się wadami wymowy. Najczęściej rodzic zabiera swoje dziecko do niego, gdy nie potrafi ono wymawiać litery „r” albo się jąka. Celem logopedy jest doprowadzenie pacjenta do płynnej i swobodnej wymowy. Sprawdza prawidłowość budowy aparatu artykulacyjnego, funkcje fizjologiczne w jego obrębie, nawyki, ale bada też sprawność słuchową.

Czym zajmuje się neurologopeda?

Neurologopeda podchodzi do problemu bardziej całościowo. Bierze pod uwagę nie tylko sprawność aparatu artykulacyjnego, ale również opóźnione dojrzewanie czy uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego. Podczas gdy logopeda pracuje głównie z dziećmi, neurologopeda zajmuje się także dorosłymi, którzy cierpią na zaburzenia mowy lub komunikacji. Pacjenci z guzem mózgu, po przebytym udarze lub po urazie mogą zwrócić się o pomoc do neurologopedy.

Różnica między logopedą a neurologopedą?

Podobnie jak logopeda, neurologopeda stawia diagnozę i prowadzi terapię. Jednak ten drugi doszukuje się przyczyn neurologicznych, a nie tylko fizjologicznych. Podczas gdy logopeda skupia się głównie na funkcjonowaniu samego aparatu mowy, neurologopeda bierze pod uwagę uszkodzenia i dysfunkcje układu nerwowego. Stąd też neurologopeda dziecięcy zajmuje się dziećmi:

• wykazującymi uszkodzeniami układu nerwowego
• które urodziły się jako wcześniaki
• które urodziły się z zespołem Downa czy zespołem Aperta
• cierpiącymi na porażenie mózgowe
• zmagającymi się z autyzmem lub zespołem Aspergera
• po przebyciu zabiegu rozszczepienia podniebienia i/lub wargi
• u których widoczny jest opóźniony rozwój psychoruchowy
• których rozwój mowy jest opóźniony
• które cięrpią na dyzartrię, afazję
• jąkającymi się
• z zaburzeniami głosu
• z dysfagią
• przejawiającymi trudności ze ssaniem piersi lub butelki
• które nie chcą przyjmować pokarmu o różnej konsystencji.

Wielu rodziców tego nie wie, ale do neurologopedy dziecięcego można zabrać dziecko nawet w wieku niemowlęcym. Każdy rodzic powinien bacznie się przyglądać swojemu dziecku już od wczesnych miesięcy jego życia. Im wcześniej pacjent zostanie zdiagnozowany i poddany terapii, tym większe szanse na skuteczność takiej terapii. Dlatego jeśli rodzic zauważy jakiekolwiek niepokojące oznaki, wskazujące na nieprawidłowy rozwój dziecka pod kątem mowy i komunikacji, powinien wtedy jak najszybciej skonsultować się z neurologopedą.